Esta é unha historia que fala de pasado, de cando as aldeas estaban cheas de xente miúda e maior, de cando os camiños eran iso, camiños, e non tiñan letreiro. De cando andaba moita xente por eles, fose luns ou sábado, e había poucos arames pendurados. Os mesmos camiños que agora teñen letreiros e ascenderon a rúas, asfaltados e sen bosteiras, xa con moitos arames e moitas luces que alumean a case ninguén pois os camiños seguen pero a a xente xa non.