Alborada de Edipo comeza explorando as orixes do teatro e vai dar, por fado ou magnetismo, ao misterio de Edipo, que simboliza o basamento da Orde Humana. ╔, por tanto, un autorretrato colectivo que se albisca xa no texto literario mßis antigo que co±ecemos: o Poema de Xilgamesh, e madura en obras clßsicas como Edipo rei de S≤focles, Hamlet de Shakespeare ou Frankenstein de Mary Shelley, en relatos populares procedentes dos Balcßns, de NorteamΘrica ou da Polinesia, en contos mßis pr≤ximos, como Branca de Neve ou Hansel e Gretel, no Sigfrido de Wagner, e en creaci≤ns como Moby Dick de Melville, Don Hamlet de Cunqueiro ou Superman de Siegel e Shuster.

Toda esta materia, creada en culturas tan distantes no espazo e no tempo, comparte, de maneira mßis ou menos clara, unha estrutura argumental que sustenta o fen≤meno chamado Edipo. Este sinal foi o que nos puxo a cami±o, hai xa tempo, en procura dunha revelaci≤n que intuφamos remota. E foron diversas as que o cami±o nos outorgou, tanto da man dos textos "can≤nicos" como doutros aparentemente alleos ao "xΘnero edφpico". E asφ, baixo o mesmo mencer co que partφramos, logramos chegar, igual que Ulises, igual que Edipo, si, ß nosa patria, ß nosa verdade.

Mais a pretensi≤n de Alborada de Edipo non Θ proclamar A Verdade, e moito menos explicala. AlΘn das interpretaci≤ns que se ve±en dando ao tema desde finais do sΘculo XIX, nas pßxinas que ve±en a seguido leremos: Edipo somos n≤s: materia viva, e explicar a materia viva, fixala, Θ tirarlle o alento. Conque o presente traballo non resolve nin concl·e, s≤ comparte unha experiencia ou, como moito, convida a unha viaxe, que debe ser feita en soidade, e con risco de extravφo, pola beira do misterio que nos impulsa en espiral contra as m·ltiplas formas de alienaci≤n que o mundo deita ao noso paso.