½Ao longo da mi±a infancia e adolescencia ti±a en mente sempre escribir un libro que falase das persoas que vivφan daquela ao meu redor. Este Θ, en parte, ese libro. Iso si, s≤ en parte, porque a memoria Θ lßbil e porque os libros que se toman da realidade non son a mi·do sen≤n tenues faφscas e estelas de canto vimos e ouvimos╗.

LΘxico familiar Θ o libro de Natalia Ginzburg que maiores e mßis duradeiras reflexi≤ns ten provocado na crφtica e nos lectores. A chave desta novela extraordinaria trßzase xa no tφtulo. Primeiro ½familiar╗, porque narra a historia dunha familia xudφa e antifascista: os Levi, en Turφn, entre os anos trinta e cincuenta do sΘculo pasado. E ½lΘxico╗, porque os cami±os da memoria pasan a travΘs da lembranza de frases, maneiras de dicir, expresi≤ns particulares. Escribe Ginzburg: ½N≤s eramos cinco irmßns. Agora vivimos en cidades distintas, alg·ns estßn no estranxeiro e non nos carteamos con frecuencia. Cando nos atopamos, podΘmonos mostrar uns cos outros indiferentes ou distantes. Pero abonda, entre n≤s, unha palabra. Abonda unha palabra, unha frase, unha daquelas frases antigas, ouvidas e repetidas infindas veces na Θpoca da nosa infancia, abonda dicir: \\"Non vi±emos a BΘrgamo para namoriscar\\" ou \\"A que fede o ßcido sulfhφdrico?╗, para reencontrarmos no acto as relaci≤ns de en tempos, a nosa infancia e mocidade, ligadas de maneira indisoluble a esas frases, a esas palabras╗.