Pontealbar: un palimpsesto literario galego En primeiro lugar, "Pontealbar" concíbese como un auténtico palimpsesto no que a lenda de Leandro Carré Alvarellos e a cartografía simbólica de Manuel Gago se entrelazan nunha danza de tradición e erudición. Así, nun escenario feudal, a oralidade das lavandeiras mestúrase co saber académico, coma se un códice carolinxio se puxese a lavar nunha lavandeira dixital; o resultado é unha mestura de “high” e “folk” tan sublime como unha gaita afinada con microscopio. Así mesmo, a súa estrutura evoca as crónicas renacentistas e, á vez, introduce un posmodernismo atravesado polos: anacronismos —unha moeda barroca aquí, un ritual precristián acolá— convértense en chanzos dun museo interactivo onde o tempo se dobra sen deixar de acompañar ao lector/a. En definitiva, cada escena funciona como un paseo 3D que alterna sustos de ultratumba e marabillas eruditas. Por outra banda, a Galicia de Pontealbar transcende o mapa físico para transformarse nun territorio iniciático. As carballeiras brumosas e as corredoiras escarpadas operan como portais de pedra e follaxe cara ao descoñecido, mentres o castro de Merelle eríxese en vestíbulo pagán: un espazo que observa ao lector e, de cando en vez, lle murmura cantigas antigas para manter vivo o fío da intriga. Do mesmo xeito, o polimento estilístico da prosa mestura arcaísmos con perífrases cultas e latín en cursiva. Así, as aliteracións e as anáforas rítmicas conceden á narración unha musicalidade tan envolvente que o lector sentirá ganas de recitar en voz alta cada fragmento, como quen entoa un cántico medieval nun karaoke de arpa. Ademais, a mitoloxía introdúcese a través do pacto co Demo da Serpe, emblema da transgresión e do eterno retorno. Trasnos, meigas e mouros gardiáns fan gala da súa condición de estrelas pagás, convocados a unha liturxia onde o sagrado e o profano danzan en perfecta harmonía. Nesta seara simbólica, a pantasma de Marcela actúa como megáfono etnolingüístico, lembrándonos que a memoria colectiva é un tesouro vivo que reclama xustiza sen concesións. Con todo, baixo a aparencia de crónica espectral, cara á impunidade nobiliaria e á violencia de xénero. Deste xeito, o rapto e a desfeita de Marcela concíbense como metáfora do espolio da identidade feminina, e a súa presenza na corte de Afonso VIII asume o carácter dunha protesta política. Así, a novela convértese nun cruce fermoso entre fábula gótica e crónica medieval, erixindo a voz do feminino como instrumento de reparación e empoderamento. Igualmente, o amplo polifonismo narrativo aproxímaa ás voces contemporáneas de Teresa Moure, Manuel Rivas ou Sandra Ferreiro. En tempos de recuperación de mitos locais e narrativas de resistencia, esta obra consolídase como un fito imprescindible da literatura fantástica galega. Finalmente, esta obra convida o/a lector/a a viaxar polo pasado e o presente nun baile de máscaras entre o medieval e o posmoderno.