Avendaño e Patiño -e vicecervexa-, entre liña e fonema, palabra e imaxe, a circulación -e mesmo a ululación- do intervalo, do entre-medias, do entre dous. O que é o mesmo que dicir: a interrupción e, ao tempo, o afán -interminable- da reapropiación, da suxestión nun do que vén do outro e de fóra de un mesmo. Dicía, próximo, Nietzsche: Por que dous? por que dúas falas para dicir unha mesma cousa? Porque aquel que a di, sempre é o outro. Ritmo, entre-dous, curto-circuíto entre escribir e pintar, palabra-imaxe, isto é Caosmos: O caosmos permítenos habitar o intermedio. Ou como diría nun murmurio John Cage, e non pode haber sentenza mellor para rematar: Water writes always in plural.