Xabier Boubeta traza nesta obra a súa particular homenaxe aos mestres asasinados e a todas as persoas represaliadas en Cangas tras a sublevación fascista de 1936. Concibidos como un relato que progresa ata o seu desenlace, nestes versos concéntranse o lirismo e as imaxes potentes coa reivindicación da memoria e da dignidade das persoas.