Eu son Martín, teño unha gata, un ollo de cada cor e unha nube. Subo á miña nube todos os días, pola mañá, pola tarde ou pola noite. Non importa se estou na cama, no parque ou no metro. As veces, paso nela moito tempo; outras, un pouco menos.?A nube de Martín? é un texto de contido onírico sobre un neno capaz de imaxinar outras realidades; coa nube como vehículo simbólico co que transportarse a ese mundo, o relato aposta por ?valorar ese carácter soñador que ás veces pasa desapercibido?, en palabras de Javier Sobrino.