Ao percibir que o poema versificado non lle permitφa alcanzar a verdadeira modernidade poΘtica, Baudelaire interesouse polo poema en prosa. Lembrando a Aloysius Bertrand e o seu Gaspard La Nuit, intentou ½facer algo parecido, e aplicar ß descrici≤n da vida moderna, ou mellor dito dunha vida moderna e mßis abstracta, o procedemento que el aplicara para retratar a vida antiga, coas s·as rarezas tan pintorescas╗. Para realizar esta ½tarefa╗, o poeta so±ou ½co milagre dunha prosa poΘtica, musical pero sen ritmo nin rima, suficientemente flexible e contrastada como para poder adaptarse aos movementos lφricos da alma, ßs ondulaci≤ns do so±o, aos sobresaltos da conciencia╗. Eses intentos deron como obra unha serie de poemas en prosa que apareceron en diversos xornais e revistas e que Baudelaire quixo reagrupar baixo o tφtulo de Spleen de Parφs. Con estes ½pequenos poemas en prosa╗, o poeta afonda tanto na cidade moderna, da que Θ o primeiro en tirar a poesφa, como no seu ½v≤mito confuso╗, revelando unha escrita pasional e intensa destinada a revolucionar a literatura poΘtica.

O poeta francΘs, retoma nestes poemas en prosa temas d'As flores do mal, como se quixera reformulalos para mergullar o lector no misterio da creaci≤n: o spleen (O reloxo), o ideal (Xa?), a muller (Retratos de amantes) e a morte. E o lector galego ten nas mans este libro de Baudelaire, traducido por Xela Arias, unidos, non s≤ pola poesφa, sen≤n por ser ambos, seguindo a Pierre Bourdieu, unha secci≤n aut≤noma da poesφa francesa e da poesφa galega, respectivamente.