O paseo, que chegou ßs librarφas en 1917, Θ seguramente a obra mßis emblemßtica do suφzo Robert Walser. Estamos ante unha xoia literaria, ante unha exquisitez que revela unha inusitada vis c≤mica e lφrica e mßis un abraiante dominio da lingua. Atopamos aquφ, marabillados, unha voz modesta, despreocupada, feliz e xovial, fresca, confiada, agradecida e ceiba. Unha voz, a maiores, discreta e elegante. Unha voz calma, transida de tenrura, de piedade e de amor; unha voz incapaz de asumir a carga prosaica e prßctica da modernidade; a voz, en fin, dun ser humano perdido, fragmentado, que se esfarela entre o conxunto das cousas pequenas e fuxidφas, e, desta guisa, se libera do peso dun mundo que non reco±ece nin lle ten sentido.
╔ precisamente a este mundo noso tan estra±o que Walser lle entregou O paseo, a s·a idea da cami±ada como ritual humilde, como arte, como pura poesφa, exuberante, exaltada, intensa e evocadora, e como fonte dunha filosofφa que, construφda desde a beira, a insignificancia, a inseguridade e a soidade, descansa na contemplaci≤n ingrßvida e demorada e conduce ß fusi≤n final coa contorna, Θ dicir, ß difuminaci≤n, ß desaparici≤n, ao esquecemento; ß disoluci≤n da dor, da angustia, do medo sempre pudorosamente silenciados.