arta xeográfica que desvela o que hai detrás da aparencia. A voz da poeta elévase e albisca a realidade cos recursos e instrumentos que fan da natureza afiliación e da literatura, escolla. A liberdade amósase aquí na fidelidade da arte ao mundo, non nas ideas senón nas xemas, non nos bálsamos senón nos velenos, non na beleza senón nos vermes. Os símbolos volven aparecer baixo a luz estraña do inaudito. Si, a poesía é materia, ou unha cousa que agarrar coas mans.