Aborda o esquecemento dunha parte das palabras e dos contextos vitais do eu poético. Nestes versos constrúese e noméase a desmemoria e todo aquilo que, aos poucos, vai caendo na insignificancia. Cunha escrita fragmentaria, precaria e marxinal, coma os fragmentos cerámicos nos que se rexistraba o nome dos condenados ao ostracismo, o poeta reflexiona sobre a vida, a linguaxe e o finito de existencia.