Antonio Noriega Varela achéganos en Do ermo á vida dos labregos en diálogo coa natureza coa intención de rescatar a esencia máis pura e sinxela desta. A súa primeira parte, ôMontañesasö, segue unha liña costumista centrada na montaña, a verdadeira protagonista. Na segunda, ôDo ermoö, aproxímase ao intimismo máis puro arredor da erma soidade da paisaxe, onde recrea as cousas máis pequenas e humildes (a flor dun toxo, o fío dunha arañeira), na chamada ôpoesía franciscanaö, con influencias da literatura portuguesa (Teixeira de Pascoaes, Guerra Junqueiro, Antero de Quental) e dos clásicos, Virxilio e Horacio, ademais de achegarse á poesía satírica, social e popular.