Gonzalo Navaza escribe este conto a partir dunha proposta de que fixera un relato que incluíse a frase "o mar o lonxe seguía a bater con forza". A partir dese fío, Navaza ofrécenos unha historia de emigrantes, chea de intrigas, humor e múltiples paradoxos e imprevistos, na procura da súa identidade. Un galego de cerca de serenta e cinco anos, que deixara Galicia había máis de cincuenta, procura a súa familia nun deses programas televisivos que promoven lacrimosos reencontros de parentes tras moitos anos de separación. Santos e defuntos mestúranse neste maxistral conto cheo de humor, onde o xogo da impostura non é máis ca unha manifestación da ironía intensa da vida. O libro está ilustrado explendidamente polo artista Ramón Trigo.