A medio camiño entre un libro de contos e un de poemas
sitúanse estas partículas. Algunhas dramáticas, outras posdramáticas.
Nas primeiras encétanse fíos narrativos que se
desenvolven pendurados da acción verbal, nas segundas
ábrense fendas nas que a acción foxe do relato para ser son,
movemento e xesto puros.
Como na vida, hai escenas de amor e desamor. Hainas de
personaxes que se buscan. Hainas de voces que non chegan
a ser personaxes porque non dan construído a súa identidade.
Hai escenas de sexo. Hainas de pensamento. Pero en
todas, os personaxes, de habelos, han ser a actriz ou o actor
que os actúe e os diga, han ser as lectoras e os lectores
que queiran xogar con estas dramatículas. Porque, á fin e ao
cabo, o que aquí se propón é un xogo coas voces que ha
chamar polo corpo.