Benu Zula e a Unicornia Branca é un libro que respira como un obxecto antigo e, ao mesmo tempo, como un soño recente. Ánxela Gracián escribe con aires de fábula moderna: as palabras non só contan, senón que teñen peso, cor e temperatura. Benu Zula aparece como un nome que podería ser de vento ou de estrela; a Unicornia Branca, como unha nube que se fai corpo e memoria. Xuntas, convértense nunha paisaxe íntima onde o desexo e a lembranza se rozan e se transforman en imaxes que perduran. A prosa de Gracián avanza por acumulación de sensacións: pequenos detalles —un cheiro, un rabuñado, un brillo no pelo— funcionan como talismáns que abren portas a escenas maiores. Hai no texto unha economía léxica que non renuncia á intensidade: cada frase parece medida para que o lector poida deterse e escoitar o que queda entre as palabras. Esa tensión entre contención e fulgor confire ao relato unha calidade lírica que o aproxima á poesía en prosa sen perder a pulsión narrativa. O libro tamén é un exercicio sobre a ambivalencia do afecto. O encontro entre Benu Zula e a Unicornia non é unha simple celebración do marabilloso; é unha experiencia que deixa marcas, que interroga sobre a liberdade e a posesión, sobre o que se perde cando se quere deter o movemento do outro. Esa melancolía, lonxe de empurrar o texto cara á tristeza, dálle espazo para a reflexión: a beleza convértese en pregunta e a pregunta en imaxe. Visualmente, a colaboración con Christian Villamide —sexa en fotografías, debuxos ou intervencións plásticas— actúa como eco e contrapunto. A imaxe non ilustra; amplía. As páxinas convértense así nunha cámara onde palabra e imaxe se miran e se responden, creando un ritmo propio que invita á contemplación lenta. O libro, por iso, funciona mellor se se le como se camiñase por un xardín: deténdose en cada flor, deixando que o vento leve algunha folla. En definitiva, Benu Zula e a Unicornia Branca é unha peza que se ofrece como obxecto de lectura e como espazo de meditación. Non pretende dar respostas definitivas; propón, en cambio, imaxes que acompañan e preguntas que permanecen. É un libro para ler en voz baixa, para gardar entre as mans e para volver abrir cando se precise lembrar que a literatura tamén serve para nomear o que non se pode suxeitar.