"Seraogna está antes do pensamento, nunha virxinidade nada inocente que comparte con Iqbal... Hai unha duplicidade incrible en Seraogna: a de verse desde fóra e desde dentro simultaneamente (...) Trata sobre o erotismo e o amor cotián que se entrelazan coa natureza, e que descobren as formas compartidas do corpo humano cos elementos: aire, auga, herba, lume, tempo. A perspectiva deixa de ser masculina e ábrese á infancia O feminino tamén está presente" (Paula Domínguez).