O INFORTUNIO DA SOIDADE
Xosé Carlos Caneiro 0.0 Sen valoracións
0 veces listado
...amada Dalmara, habitáculo polo que demoro a fervenza da respiración artificial, boca a boca do delirium tremens,hederina transformada en sangue do meu sangue, líquido de lúa e lagoa de láudano, ave maría purísima, sen pecado concibido, non entendo, nunca comprendín frases e máis frases
Que che pareceu este libro?
Axuda a outras persoas deixando a túa opinión sobre este libro
Xosé Carlos Caneiro
Ver autorXosé Carlos Caneiro (Verín, 1963). Licenciado en Filoloxía Hispánica e Xeografía e Historia. Coordinador e profesor do Centro de Adultos de Radio ECCA en Verín. Presidente da Asociación Cultural de Monterrei. Membro do consello de redacción da revista A Tempo. Colaborou en estudios ou propostas didácticas sobre lingua e literatura: Antoloxía da Literatura Galega; Letras Galegas; Unha semana e media de teatro.
Como poeta publicou os libros: Da túa ausencia (1991), Premio Celso Emilio Ferreiro de poesía; Estación Sur (1994), Premio Cidade de Ourense de poesía, 1992; A valgada triste do amor (1997), premio Johán Carballeira; e ¿Aínda soñas con piratas? (1999).
A súa obra narrativa, traducida parcialmente ao castelán, recibiu numerosos recoñecementos. Iniciouna con O infortunio da soidade (Xerais 1992), Premio Xerais de novela; á que seguiron Un xogo de apócrifos (Xerais 1997), novela, Premio Torrente Ballester; Talvez melancolía (1999), novela, Premio García Barros; Os séculos da lúa (1999), novela; Ébora (Xerais 2000), novela, premios Blanco Amor e Eixo Atlántico; e A rosa de Borges (2000), Premio Vicente Risco de narrativa fantástica. Tamén publicou «Bette Davis, por favor» Premio Breogán, relato incluído no libro Loias, lucérnulas e outras historias no fío de Monterrei (1995), o libro de relatos Triloxía dos tristes (2001) e o relato "Tombstone Blues" publicado en Materia prima (Xerais 2002). Os seus artigos e ensaios están recompilados no volume O buscador de nada (1991).
Como poeta publicou os libros: Da túa ausencia (1991), Premio Celso Emilio Ferreiro de poesía; Estación Sur (1994), Premio Cidade de Ourense de poesía, 1992; A valgada triste do amor (1997), premio Johán Carballeira; e ¿Aínda soñas con piratas? (1999).
A súa obra narrativa, traducida parcialmente ao castelán, recibiu numerosos recoñecementos. Iniciouna con O infortunio da soidade (Xerais 1992), Premio Xerais de novela; á que seguiron Un xogo de apócrifos (Xerais 1997), novela, Premio Torrente Ballester; Talvez melancolía (1999), novela, Premio García Barros; Os séculos da lúa (1999), novela; Ébora (Xerais 2000), novela, premios Blanco Amor e Eixo Atlántico; e A rosa de Borges (2000), Premio Vicente Risco de narrativa fantástica. Tamén publicou «Bette Davis, por favor» Premio Breogán, relato incluído no libro Loias, lucérnulas e outras historias no fío de Monterrei (1995), o libro de relatos Triloxía dos tristes (2001) e o relato "Tombstone Blues" publicado en Materia prima (Xerais 2002). Os seus artigos e ensaios están recompilados no volume O buscador de nada (1991).
