Este volume recolle e reoordena a produción poética de Xosé Miranda nos case últimos vinte anos. Prologado por Darío Xohán Cabana, reune os nove libros de poemas escritos polo autor dende 1973 ata a actualidade: ½Lenta luz dos lousados╗ (1973-1982); ½Amantes e viaxeiros╗ (1984), premio Eusebio Lorenzo Baleirón 1995; ½Carozo azul╗ (1985), accésit do premio González Garcés 1996; ½Vésperas de min mesmo╗ (1986); ½Sonetosfera╗ (1993), accésit do premio Esquío 1995; ½Se parte a miña alma╗ (1994); ½Permiso para o corso╗ (1995), premio Esquío 1996; ½Escondida senda╗ (1997); ½Inverno e outras ausencias╗ (1998-2002). Para Darío Xohán Cabana ½o presente é un libro necesario, un libro composto de libros, ou por mellor dicir, dos capítulos que foi escribindo despaciosamente un poeta case clandestino, un poeta certamente estraño -por ser estraño, ata non é profesor de Literatura, senón de Bioloxía, cousa que ben se nota en moitos dos seus versos-. Un poeta que de repente emerxe á consideración xeral cunha obra non só estensa, senón especialmente intensa, cunha sensibilidade dolorosa e pouco amable. Un poeta co que loitamos a brazo partido, e que pode mancarnos, que o máis probable é que nos manque.╗ Un volume esencial que recolle aos dous Mirandas poéticos. Aquel primeiro, que iría desde 1973 a 1986, de ½Lenta luz nos lousados╗ a ½Vésperas de min mesmo╗, o Miranda que ama especialmente o verso libre, "música composta sobre os pés esenciais dos máis antigos ritmos", cuxa forma máis simple e consagrada é o alexandrino branco. O outro Miranda sería o que vai de ½Sonetosfera╗, escrito en 1993, despois de varios anos de abstinencia do verso, ata os poemas últimos de ½Inverno e outras ausencias╗. Aquí o poeta abrázase ao soneto, pezas de tensión formal rabiosa, de escollida e asumida dificultade, construídas de acordo cos máis estritos esquemas clásicos e modernos e con rimas francamente difíciles. Toda a obra, pois, un dos nosos grandes poetas.