Velaquí a literatura como equipamento para a vida, unha arte para sobrevivir no asedio do absurdo. Por iso non é este un libro na procura do que non queda, nin sequera da súa evocación, pola contra, é a constatación da ausencia, o saúdo educado a unha nova compaña. Escenario de escolas, bacharelatos, veráns, iso é Vigo para a poeta Helena de Carlos. Cidade viva, posuída tamén por voces inaudibles, punto de chegada que moitos xa non van ultrapasar. E entre os que escorrentaron polas rúas de Vigo, entre as pantasmas lembradas, pérdese a propia mocidade, o máis efémero dos soños.