A partir desa constatación, Xiana Arias Rego fai da linguaxe poética receptáculo de marcas: frieiras, mazaduras e varices. O poema sinala a fenda pola que cómpre mirar, abre a palabra ao non aprendido. Non para impoñerse como discurso senón para expoñerse como voz. Sen pretensión de entretemento, sen que sirva para decorar. ¿Que é o que nos falta, que é o que nos doe para necesitar a poesía? A poesía como acusación. Textos que acusan de quedar na intención, que amosan a dificultade de actuar.