Chegou axiña. Un home alto, robusto, cachola grande, face ovalada,
cellas curvas, longas fazulas, beizos carnosos, barba moi curta, pelo
case ao rape. Tiña un sorriso franciscano, só lle faltaba a carapucha
para ser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel,
menos mal. Díxenlle de irmos a Temara e, moi cortés, suxeríume
baixarmos ao porto, na foz do río, e collermos o paseo e logo a estrada
da beiramar, para evitar os atrancos na travesía do centro da cidade a
aquelas horas. Conforme, díxenlle, vostede sábeo millor ca min. Botou
un sorriso de compracencia pola miña confianza. O auto era un Mercedes
grandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moi vencido
–ouleaba o motor coma un can doente cando reducía a marchas
curtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricacións breves sobre
lugares polos que pasabamos, edificios singulares ou monumentos
que viamos, os vestixios da presenza portuguesa de antano, a francesa
máis recente, inda onte coma quen di. “Fomos un país ocupado, e nótasenos
aínda hoxe” –dixo de sócato nunha desas, como sen querer, e
botoume unha inquisitiva ollada de esguello polo retrovisor, ao axexo
da miña reacción. Mal sabía el a quen estaba a dicirllo, mais mudoulle
a cara a unha expresión de alivio cando viu no espello o meu divertido
sorriso irreprimidamente cúmplice.